دیگه دیره ...

یه وقتایی واسه فهمیدن بعضی چیزا! یا قبول کردن بعضی چیزا دیگه خیلی دیره...

:(

مثلا وقتی یادت می‌ره کاشان حتی تو سرمای پاییز هم این همه پشه داره و شب مهتابی رو خاموش می‌کنی می‌شینی پای لپ‌تاپ!

ناخودآگاهِ...

ناخودآگاه، حتی توانایی این رو داره که با یه شعر...

یاد شعر فروغ افتادم که دبیر ادبیات دبیرستانم تو دفترم* واسم نوشته بود**:

بدینسان‌ست که کسی می‌میرد و کسی می‌ماند هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می‌ریزد، مرواریدی صید نخواهد کرد.

... ناخودآگاهِ ...

* شاید دفتر خواهرم! چون دبیر هر دومون بود. شاید هم دفتر هر دومون!

** و البته کارت پستال که تا مدت ها روی طاقچه ی اتاقم بود( با این بخش از شعر فروغ:

همه ی هستی من آیه‌ی تاریکی‌ست/

که تو را در خود تکرار کنان/

به سحرگاه شکفتن‌ها و رستن‌های ابدی خواهد برد/

من در آن آیه تورا آه کشیدم! آه!)